Ik ben een lijstjes-meisje. Je weet wel, zo’n meisje dat van jongs af aan alles opschreef. Dat ging van takenlijstje tot vriendenlijstje tot het dromenlijstje. Op dat dromenlijstje kwamen de dingen die ik echt nog in mijn leven wilde bereiken. En bij mij was die nooit zo groot. Juf worden, moeder worden, veel en grote optredens en een CD opnemen. Na afgelopen jaar in een depressie te zijn beland streepte ik mijn hele lijstje door. Het leek allemaal niet belangrijk meer.
Ik kan me het moment nog goed herinneren dat we met vriendinnen op een vrijgezellenfeest een rondje deden met: ‘Wat wil je nog bereiken in je leven.’ Iedereen had mooie dromen: trouwen, kinderen krijgen en een goede baan hebben. Steeds als ze dichterbij mijn antwoord kwamen voelde ik het. Ik had maar één wens op dat moment. En toen was mijn beurt.. ‘Gelukkig zijn’ zei ik.
Juf ben ik nooit geworden (geen helaas), moeder nog niet maar ik deel wel mijn leven met iemand die mij steunt en mij als persoon versterkt. En die CD..? In die rollercoaster zit ik nu.
Toen het leven mij vorig jaar meer dan te veel werd besloot ik vrijwillig om opgenomen te worden. Ik had tenslotte toch niets meer te verliezen. Ik gokte zelf op een traject van 6 weken, maar na de intake hoorde ik dat ik 10 weken op de Hezenberg in Hattem mocht komen. Ik heb daar een bijzondere periode gehad en ben de hele zomer daar gebleven. Ik stapte uit mijn dagelijkse leven en leerde daar rust te nemen en voor mezelf te zorgen. Ik had tijd om eindelijk dat te doen waarvan ik steeds meer besef dat ik daarvoor gemaakt ben. Schrijven. Ik heb nog nooit zoveel inspiratie gehad en schreef 3 liedjes in een week tijd. Ondanks dat ik God volledig kwijt was op dat moment schreef ik over Hem en hoe Hij naar mij kijkt. Dat was bijzonder, want ik beweerde op dat moment toch echt dat God helemaal weg was. Ik kon niet meer voor mezelf bidden, want het leek niet te helpen. Dus besloot ik om voor anderen te bidden. ‘God, wilt U bij mijn twee vriendinnetjes hier zijn en laten voelen dat U er bent. Als U dat aan hen bewijst en ik zal dat terug horen dan is het voor mij ook goed.’ En zachtjes voegde ik er een gebedje voor mezelf aan toe: ‘God, wilt u mij laten zien waar u mij voor bedacht en gemaakt hebt, dat ik daar levenskracht en energie uit mag halen.’ Ik denk dat daarna mijn slaapmedicatie begon te werken..
In diezelfde week nam ik mijn gitaar mee naar de woonkamer. Ik speelde wat liedjes van mezelf afgewisseld met andere fijne nummers. Ik had daar echt de tijd om dingen te doen waar ik blij van werd. Muziek maken, buiten in de natuur rondlopen, puzzelen en creatief bezig zijn. En toen ik zoals gewoonlijk daar ’s avonds aan het schrijven was in mijn boekje met een tafel vol, begon één medegast te spreken. ‘Je hebt zoveel talent, en ik zie dat. De liedjes die jij schrijft. De stem die jij hebt en de manier hoe jij mensen weet te raken dat raakt mij.’ Ik was stil en zij ging verder. ‘Ik wil graag dat je een CD op gaat nemen met je eigen liedjes en ik wil die financieren.’ Ik was nog stiller dan hiervoor en stamelde een paar suffe klanken uit als: ‘eeuhm.. okee. Ja eeuhm..’ en de rest met mij aan tafel zwegen ook. Op dat moment kende ik mijn valkuil ook. Mijn persoonlijkheid is dat ik snel en impulsief reageer, meteen helemaal enthousiast ben en de grootste dromen al helemaal heb uitgewerkt. Maar ik bleef stil. Mij bewust van het feit dat ik daar vaak ook de fout in ging. Het was ook niet zomaar iets. Ik kreeg gewoon letterlijk een CD in financiële zin in de schoot geworpen. Niet even tien euro om een ijsje mee te halen. Gelijk schoot mijn ingewikkelde hersenpan naar het moment eerder die week. Mijn gebed! Ik wilde het nog niet geloven, want hoe vaak was ik wel niet de mist ingegaan met deze eigenschap. Mensen vertrouwen en geloven op hun woord. En hoe vaak had ik me dan niet alles in mijn hoofd gehaald en was ik weer zo teleurgesteld dat het niet door ging. Ik bleef voorzichtig. Deelde het 3 maanden alleen met mijn ouders en mijn lief en bleef in mijn achterhoofd houden dat het allemaal wel eens niet waar kon zijn. Want; het was tenslotte ook te mooi om waar te zijn, toch?
In de tijd na de Hezenberg had ik contact met deze medegast. Dennis en ik hadden ondertussen al een start gemaakt en gingen liedjes uitwerken, stiekem dromen en plannen bedenken. Er gingen een aantal maanden voorbij waarin we over en weer mailden over de kwetsbaarheid van het leven, over de plannen die er lagen en de financiën hierin. De kosten waren hoog, maar dat leek geen probleem te zijn. En daar was dan eindelijk het contract. Nog een paar keer na gelezen, heldere afspraken gemaakt om het zekere voor het onzekere te nemen en ik drukte op verzenden. Inmiddels gewend aan het idee dat het ging gebeuren, maar nog voorzichtig in het delen. – bericht verzonden – nu afwachten tot ik het contract ondertekend terug zou krijgen.
Ik had een paar zware dagen achter de rug en toen ik op een ochtend wakker werd was het niet veel anders dan alle andere ochtenden. Ik werkte nog niet en had geen doel voor die dag. Ik voelde me ellendig, net als alle andere ochtenden. En toen..
Mail!
Ik opende de mail en kwam onder ogen waar ik al die tijd al bang voor was. Het contract ging niet door vanwege de psychische gesteldheid van mijn medegast. Met alle respect voor haar. Ik weet namelijk hoe alles te veel kan worden. Ook als je het beloofd hebt. Ik ben ook nooit boos geweest op deze medegast omdat ik het gevoel kende en respecteerde. En juist die herkenning van hoe je, je kan voelen en wat voor invloed dat heeft op het leven raakte mij en het gevoel van medelijden was het eerste gevoel wat ik in mijzelf herkende na dit mailtje. Ik liep naar beneden om het mijn moeder te vertellen en op de trap merkte ik mijn emoties pas op. Ik zag mijn moeder en ik brak.. Ik was echt dichtbij om mijn droom werkelijkheid te zien laten worden. Boosheid kwam boven en de rest van de dag bracht ik weer eens door op de bank. Slapend en huilend. Ik kon gewoon niet begrijpen hoe dit in het plan van God moest passen. Dat begreep ik later pas.
Als dit werkelijkheid kon worden wat mij aangeboden werd dan ging het allemaal wel heel makkelijk. Natuurlijk was ik God dan dankbaar, en dan had ik het echt als gebedsverhoring gezien. Rechtstreeks, zo *pats – boem * van boven. Maar nu staat er zoveel meer te gebeuren. Nu moest ik mijn negatieve denkwijze omzetten in creativiteit. En zo ontstond het volgende plan, wat er anders niet was geweest.
Ik ga mijn verhaal delen! Met jullie! Om te bemoedigen, om woorden te geven aan dat wat een ander in zijn of haar hart kan sluiten. Woorden te geven aan dat waar je misschien geen woorden voor hebt of voor kan vinden. In de hoop dat mijn verhaal verandering kan brengen in iemands leven. Ver weg of dichtbij. En zo ontstond de tour. Want zo vertel ik het niet allemaal alleen via een CD. Maar laat ik mijn hart live spreken.
Dennis en ik hebben mijn tekst en zijn muzikale ideeën gedeeld met elkaar en met Edwin Schimscheimer. Hij is aan de gang gegaan om mijn woorden en gevoel te verwoorden in muziek. En Dennis en ik zijn aan de gang gegaan om het vervolg te starten. Huisstyle ontwikkelen, posters, flyers en de website laten ontwerpen. Locaties, licht en geluid regelen voor de tour en ik ben al hard bezig om voor te bereiden wat ik jullie wil gaan vertellen op deze avonden. Helaas voor ons gaat er in zo’n project behoorlijk wat geld zitten. Daarom zijn wij van plan om het geld wat we ophalen met de tour te gebruiken om een CD te realiseren. Maar zelfs dat is niet genoeg. Behalve als heel Nederland komt (haha). Hoe we dit aan gaan pakken en hoe we jouw hulp hierin kunnen gebruiken laat ik jullie nog weten.
Aankomende tijd zal ik veel met jullie delen van het project en de weg richting de tour. Ik zou het enorm leuk vinden om zowel bekenden als onbekenden te zien en zie er erg naar uit.
The word is out, YES, dreams coming true.
Lieve groetjes,
Reactie plaatsen
Reacties